Rozdział 11.

- Dlaczego nic nie mówisz? Nie złościsz się na mnie, nie krzyczysz, nie wyzywasz mnie?! – dziwił się Schlierenzauer, podążając za szukającą swojego pokoju Baśką, niosąc jej bagaż.

Siedemnastolatka wzruszyła tylko ramionami i podrzucając kilkakrotnie klucze w rękach, odparła:

- Czego oczekujesz? Że wiecznie będę się z tobą kłócić? – zapytała. – Już mi się znudziłeś.

- Nie wierzę! –kręcił przecząco głową Gregor. – My się nie potrafimy sobie znudzić. Ty tego jednak nie przyznasz, bo jesteś zbyt dumna.

Popatrzyła na niego z ukosa, przystając obok wielkich, dębowych drzwi pokoju numer 345.

- To kiedy chcesz tego rewanżu? -  zapytała mrużąc oczy.

 Na twarzy Gregora momentalnie wymalował się uśmiech. Uśmiech i poczucie pełnej kontroli nad sytuacją.

Obserwował z uwagą Baśkę, która niewzruszona czekała na jego reakcję i decyzję. Było jej już zupełnie obojętnie, kiedy Gregor będzie miał okazję do rewanżu. Czuła z lekka, że nawet jest mu to  winna, za to jak bardzo im pomógł. Powoli powinna zacząć spisywać na kartce wszystkie jego dobre uczynki…  I póki co okazywały się one bezinteresowne. Teraz na dodatek Gregor tachał jej walizkę, ciesząc się jak dziecko na hasło „rewanż”. Zachowywała wciąż tę swoją kamienną minę, której zdążyła się już nauczyć w życiu i która okazywała się niekiedy przydatna.

- Piątek, wieczór – oznajmił szybko z pewnością w głosie.

Początkowo zastanowiła się nad tą datą. Wybrał ją tak szybko, na dodatek był z niej bardzo rad, więc obawiała się kolejnego podstępu z jego strony.

- Okej – powiedziała ze spokojem, otwierając drzwi pokoju. – Dzięki za niesienie walizki, umilanie czasu w trakcie lotu, ubicie niezłego interesu i…

- I? – dopytywał się.

- … i nic – rzuciła szybko, chcąc już ukryć się w swoim pokoju, by przypadkiem nie stracić kontroli nad swoim zachowaniem.

Gregor przytrzymał jednak ręką drzwi pokoju i stał tak w progu, czekając na zaproszenie.

- Wchodź – powiedziała, machając ręką i łapiąc się za głowę.  Rzuciła swoją torbę na łóżko, zwiedzając przy okazji pokój, który przyszło jej otrzymać. Gregor zadowolony postawił jej bagaż pod oknem i podążył za Baśką, która aktualnie lustrowała wnętrze łazienki. Nie zauważyła stojącego za nią Gregora, więc kiedy się obróciła niefortunnie na niego wpadła. Przytrzymał ją, przy okazji przyciągając ją do siebie. Baśka w oszołomieniu wpatrywała się w jego brązowe oczy i czuła, że z jej sercem dzieje się coś dziwnego, a rozum prawdopodobnie zrobił sobie drzemkę.  

- Yyy… fajna łazienka – odparła, motając się w swojej wypowiedzi i błądząc wzrokiem po twarzy Gregora, który nic nie mówił, tylko z powagą obserwował jej przerażone oczy.

Zbliżył swoją twarz do jej twarzy i ujął ją w dłonie. Baśka poczuła przechodzący jej ciało dreszcz. Sama nie rozumiała siebie. Jej zachowania, myśli i słowa stawały się niedorzeczne, wobec tego co w tej chwili się działo. Od kiedy tylko poznała Gregora dawała mu do zrozumienia, że nie będzie kolejną pustą laską do jego kolekcji. Minęło jednak zaledwie kilka dni, a słynny urok Gregora Schlierenzauera zdążył już na nią zadziałać.

Nie potrafiła jednak pozostać mu obojętna. Czuła jego ciepły dotyk na swojej skórze i jego oddech, kiedy zbliżał się by ją pocałować.

Pewnie całość potoczyłaby się wedle zamierzeń Schlierenzauera, gdyby nie idealne „wyczucie czasu” Morgiego.

- Ej, Stary… yyy – zatrzymał się, spostrzegając jednoznaczną sytuację. Gregor praktycznie dotykał już jej ust swoimi, gdy niezawodny Thomas wparował do jej pokoju.

Morgenstern trochę zmieszany swoją niezapowiedzianą wizytą, podrapał się po głowie, przeklinając swoją głupotę.

- Klucz – rzucił szybko, jak gdyby jego natychmiastowe zniknięcie, miało przywrócić wszystko do normy. – Zabrałeś klucz.

Schlierenzauer, wściekły na siebie jak i zarówno na kumpla, rozluźnił uścisk, a Baśka odsunęła się od niego jak oparzona, zdając sobie sprawę co tak naprawdę się stało, a co jeszcze mogło się wydarzyć.

Gregor zaczął szukać w kieszeni owego klucza, o który prosił Thomas, ale Baśka złapała go za rękę i powiedziała:

- Może lepiej będzie, jeśli już pójdziesz.

Słowa te bardzo wiele ją kosztowały i nie było żadną oczywistością wypowiedzenie ich, właśnie w tej chwili. W chwili, kiedy dane jej było zobaczyć Gregora zupełnie z innej strony. Był czuły i delikatny, a ona była przecież tylko dziewczyną!

Gregor spojrzał na nią ponownie dla upewnienia się. Pewnie obawiał się tego, że zrobił coś nie tak, ale nie naciskając na nią po prostu odszedł, zabierając ze sobą także zaciekawionego całą sytuacją Thomasa.

Kiedy byli już na korytarzu, Morgenstern szczerząc się do przyjaciela, puścił mu oczko.

 - Chyba cię nie doceniałem, albo ją przeceniałem. W końcu kiedyś taki stary wyga jak ty musiał ją złamać.

Mówił, czekając na reakcję Gregora, który myślami był zupełnie gdzie indziej. Myślał o tej cudownej chwili, w której mógł być tak blisko, a jednocześnie tak daleko Baśki. Dostrzegł w jej oczach strach pomieszany z chęcią poznania czegoś nowego. Właśnie w tamtej chwili zrozumiał, że tak łatwo nie wymaże jej ze swojej pamięci.

- Sorry, że tak ci popsułem szyki – tłumaczył się Morgi, wrzucając ich bagaże do wspólnego pokoju, tuż obok pokoju Baśki. -  Wiedziałem, że skoro nie ma cię gdzie indziej, to pewnie jesteś u niej. Tyle, że nie przewidziałem takiego obrotu sprawy…

- Co mam ci powiedzieć?... – rozłożył ręce Gregor, nie umiejąc ukryć rozczarowania. – Spieprzyłeś mi dogodną sytuację. Ale nieważne… coś się zmieniło.

- Co? – zastanowił się niełapiący zmian, jakie zaszły między Gregorem a Baśką. – Chyba nigdy już za tobą nie nadążę. To wy się w końcu lubicie czy nie lubicie?! Raz się kłócicie na cały samolot, a za drugim razem całujecie się…

- Nie pocałowaliśmy się!... – przerwał mu rozżalony Gregor, ciskając oczami pioruny. – A przez kogo?!

- Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina! – mówił teatralnie Thomas, bijąc się w pierś.

- Dobra, Stary… nie winię cię za nic, ale, kurczę, mógłbyś mieć większe wyczucie! Pomyśl sobie, ile kosztowało mnie wypracowanie sobie takiej sytuacji. Myślisz, że to było ot tak?! Cały dzień na to pracowałem, by teraz, kiedy było już tak blisko, usłyszeć jakieś twoje prośby o klucz! O klucz!!! – dodał z wściekłością, jak gdyby klucz był w tej chwili największą błahostką na świecie.

- Odkujesz się jeszcze. Będziesz miał ją dla siebie na całe dwa tygodnie. Spokojnie… - uspokajał go Thomas.

Położył się wygodnie na łóżku i wsłuchiwał w opowiadania z życia towarzyskiego Gregora. On sam w tej chwili nie miał głowy do myślenia o kobietach. Jedyną , która zaprzątała mu myśli była jego córeczka Lilly.

- A powiedz mi jeszcze – zaczął – czy ty traktujesz ją serio? Bo jakby nie patrzeć, to ta Baśka jest bardzo okej dziewczyną. Charakterek ma trochę ciężki, ale w sam raz dla ciebie. Poza tym niezła z niej laska, co tu ukrywać!

Gregor natychmiastowo zmierzył go wzrokiem.

- Mam nadzieję, że wiesz co robisz, ale pamiętaj, że ona trochę już w życiu przeszła i niekoniecznie musisz jej dokładać kolejnych rozczarowań.

- A ty skąd niby wiesz co ona przeszła?!

- Pomyśl! To chyba oczywiste, że życie jej nie głaskało po głowie. Sam mówiłeś, że straciła rodzinę w wypadku. Chcesz jej fundować kolejne cierpienia?... Przecież jeśli ona się w tobie zakocha, to wiadomość o Sandrze raczej jej nie pomoże. Na dodatek też nasz zakład… - przypomniał sobie, czując, że jego kumpel buduje właśnie największą głupotę na świecie. – Zakład, jak zakład. Wiemy o nim tylko ja i ty, więc bez obaw. Ona się nie dowie. Tyle, że reszta twoich „grzeszków” nie jest już taka bezpieczna.

Schlierenzauer spuścił głowę i z zupełną bezradnością w głosie odrzekł:

- Zależy mi na niej… nie wiem jak to się stało, ale chyba sam wpadłem we własną sieć.

*

Baśka siedziała na swoim hotelowym łóżku i analizowała w myślach zajście sprzed kilkunastu minut.

Jej asertywność w tamtej chwili dotknęła dna. Ale jak tu być asertywnym, kiedy facet próbuje cię pocałować? Na dodatek facet, który chyba zaczyna coś dla ciebie znaczyć.

- Głupia ja, głupia… - powtarzała nerwowo, klepiąc się otwartą dłonią w czoło. – Opanuj się dziewczyno… On cię będzie czarował, a potem zostawi, jak odkłada się zabawki po skończonej zabawie.

Jednak faktem było też to, że Gregor nie był jej obojętny. Z każdym dniem, z każdą rozmową, z każdą kłótnią stawał jej się coraz bliższy. Traciła głowę, choć nie dawała tego po sobie poznać. Do dziś, bo dziś ewidentnie pokazała mu, że jest dla niej ważny.

Jak to możliwe? Jak możliwe było to, że w przeciągu kilku dni zdążyła jednocześnie znienawidzić i… pokochać? Tak, pokochać. Znienawidzić i pokochać tego samego mężczyznę. Jeśli w ten sposób zaczynał się ich dwutygodniowy pobyt w Rosji, to szczerze zaczynała bać się kolejnych dni.

Otworzyła z rozmachem swoją torbę podróżną i wypakowała z niej swoją kosmetyczkę, ulubioną książkę i jedną, bardzo ważną dla niej rzecz.  

Wspólne zdjęcie ze swoimi rodzicami i siostrą, zrobione na kilka dni przed wypadkiem. Teraz było dla niej cenniejsze niż wszystkie kosztowności świata. Była mała, kiedy zginęli. Jedni twierdzili, że to cud, że jej udało się ujść z życiem. Nie mieli przecież szans. Pijany kierowca ciężarówki wjechał w nich z impetem, powodując, że samochód po wypadku wyglądem przypominał harmonijkę.

Tęskniła za nimi, choć nie miała prawa ich pamiętać. Kilkuletnie dziecko nie zdoła zapamiętać swoich najbliższych. Może pamiętać niektóre urywki z życia, pojedyncze chwile. Tak też było. Pamiętała  jakiś ich wspólny wyjazd nad jezioro. Tata łowił ryby, a mama z Dominiką  spacerowały po dzikiej plaży. Ona trochę samotna, wycofana, siedziała obok swojego ojca i wpatrywała się z uwagą w jego poczynania, próbując jak najwięcej się nauczyć. Pewnie byłaby teraz innym człowiekiem. Zastanawiała się nad swoim życiem, które momentalnie tak bardzo się zmieniło.  Utraciła grunt pod nogami, mimo, że nie zdawała sobie jeszcze z tego spawy. Płakała. Płakała, kiedy dowiedziała się, że jej mamusia, tatuś i siostra są już gdzieś daleko… Pamiętała, jak wszyscy dorośli tłumaczyli jej, że tam będzie im lepiej, ale jak ona, trzyletnia dziewczynka miała to zrozumieć?!

Później jej życie toczyło się normalnie, stopniowo. Nie było z nią jakichś szczególnych problemów wychowawczych. Starała się nikogo nie winić za przeszłość i próbowała sprawiać jak najmniej kłopotów. Dojrzewała tak jak inne dziewczyny, ale nigdy nie miała przyjaciółek w szkole. Po prostu. Nie była szczególnie konfliktowa, ale nie dała też sobie w kaszę dmuchać.  

 Każdego dnia godziła się na nowo ze swoim życiem, które było dalekie od ideału. Mimo, iż otrzymała wiele pomocy, nigdy tak naprawdę nie miała kogoś bliskiego. Kogoś na zawsze, tylko dla niej. Kto byłyby dla niej wsparciem każdego dnia, a przecież tak bardzo tego potrzebowała.

Ustawiła ramkę z fotografią na komodzie przy łóżku i pogładziła twarze trzech postaci, które były dla niej najbliższe, mimo, że tak naprawdę ich nie znała.

- Kocham was – wyszeptała, ocierając spływającą po jej policzku łzę. Nie lubiła bowiem płakać, choć wiedziała, że tłumiony ból prędzej czy później wraca ze zdwojoną siłą. Teraz nie była w stanie nad tym zapanować. Zbyt wiele dziś przeżyła. Zbyt wielu emocji dostarczył jej dzisiejszy dzień. Szczególnie Gregor, który dał jej do myślenia. Bała się zaryzykować.

- A największą ironią losu jest to, że poznałam go w dniu rocznicy waszej śmierci… - powiedziała z lekka śmiejąc się, choć tak naprawdę płacząc. – Mam nadzieję, że dobrze to przemyśleliście?... Czuję, że to wy sprawiliście, że go poznałam… A skoro tak się stało, to albo będzie on moim błogosławieństwem, albo bolesną lekcją, z której… no cóż. Kolejny raz będę musiała wyciągnąć wnioski. 

______________________________

Heeej :* Proszę bardzo, oto urodzinowy rozdział dla Ani :D Z wielką dedykacją :* A więc moja droga, kochana Aniu, życzę Ci wszystkiego co najlepsze i najważniejsze w życiu. Oczywiście zdrowia, szczęścia, samych fajnych emocji w życiu, przyjaciół, dostania się do wymarzonej szkoły, a potem na wymarzone studia ^^ no i ogólnie spełnienia wszystkich, najskrytszych marzeń! :*  Także ten, nie będę już najstarsza ^^ Mam nadzieję, że rozdział jest dobry, chociaż pewnie z lekka inny od pozostałych. Więcej jest tu przemyśleń Baśki, co chyba dobrze wpływa na całą treść. Wcześniej niewiele pisałam o jej przeszłości, prócz tego co było w prologu i jednej rozmowy z Gregorem :) I wiadomka, podkręcam temperaturę w relacji naszych gołąbeczków :D Ale wszystko w swoim czasie! :P

Buźka :*