Rozdział 17.

Dzień, w którym miał odbyć się pierwszy konkurs skoków narciarskich na tych Igrzyskach, powitał wszystkich  sięgającym -12 stopni Celsjusza mrozem i promieniami Słońca, które bez pytania wdzierały się do każdego pomieszczenia i rozświetlały jego wnętrze. Owe promienie nasilały się szczególnie w godzinach bliższych południa, dlatego dawały się we znaki głównie śpiochom.

Baśka wciąż z zamkniętymi powiekami przeciągnęła się na swoim hotelowym łóżku, by po chwili otworzyć najpierw jedną, a potem drugą powiekę. Stopniowo, by za bardzo się nie zniechęcić. Wiedziała dobrze, co dziś się kroiło. A kroił się konkurs. Ci, którzy nieźle sobie wczoraj poszaleli mogli dziś przeklinać swój brak rozsądku.

Wstała z łóżka niechętnie, aczkolwiek zdawała sobie sprawę, że przespała pół dnia. Czasem miała takie dni, że zwyczajnie zakopywała się po uszy w swojej kołdrze i poduszkach. I spała. Tak długo, aż pani Rozalka zdołała znaleźć zapasowy klucz do jej pokoju i ograbić Baśkę z wszelakich okryć, puszczając przy tym znienawidzony przez nastolatkę metal w radiu. To były tragiczne poranki.

Baśka skoczyła pod szybki prysznic i delektowała się ciepłem spływającej wody. Nie ma chyba na świecie przyjemniejszego uczucia niż ciepły prysznic w tak mroźny dzień, jak ten. A dodając do tego agrestowy żel do mycia, można uznać, że jest się w Raju.

Odświeżona i zadowolona jak dziecko przystąpiła do robienia makijażu. Celebrowała dziś każdą czynność i wykonywała ją tak długo, jak tylko jej się to podobało. Na co się miała spieszyć? I dla kogo? Nikt jej nie wołał… Nikt jej nie potrzebował. Była tu tylko gościem, niestety, na życzenie Gregora Schlierenzauera.

Zerknęła przekornie na spoczywający w kosmetyczce czerwony lakier do paznokci.  

- Hm. Kciuki za Gregora już chyba ma kto trzymać – wzięła do ręki pojemniczek z lakierem i otworzywszy go, pełną piersią wciągnęła do nosa chemiczną woń kosmetyku.

- Cuuudownie – wymruczała, przymykając oczy. Jej beztroską chwilę relaksu mogła przerwać tylko jedna osoba.  

- Tak, zaraz będę gotowa, jasne, że zajmę się Lilką… - odpowiedziała mimowolnie na pukanie do drzwi i odgłos naciskanej klamki.

W zamian usłyszała głuchą ciszę. Czyżby tym razem jej intuicja ją zawiodła?

- Kto tam? - zapytała, unosząc brew, ale wciąż nie otwierając oczu. Dopiero kiedy poczuła czyjąś obecność tuż obok siebie, stwierdziła, że czas najwyższy rozpracować „włamywacza”.

- Czeeeść – usłyszała za swoim uchem. Gregor. Co tu robił – tego chyba nikt nie wiedział, bo formalnie powinien być teraz właśnie na treningu. A w zamian za to kucał sobie za jej krzesełkiem,  zrównując się przy tym z nią.

- Oho. Odpuściłeś już sobie skoki całkowicie? Teraz będziesz zajmował się pośrednictwem matrymonialnym czy może modelingiem?... Albo wiem! Założysz sobie punkt przedszkolny, a ja będę pierwszym dzieciakiem na liście? Zgadłam?

Zaśmiał się tak jak to tylko on potrafił. Nie tryskał szczęściem, bo znała go już na tyle, że potrafiła odczytać to z  jego oczu. Był jednak spokojny i opanowany. Zapomniał już chyba ich wczorajsze ekscesy w klubie. Zresztą - to i nawet dobrze, gdyż sama Baśka starała się nie wracać do nich pamięcią.

- A ty już znowu w formie – odpowiedział, bawiąc się jej mokrymi kosmykami włosów. – Cieszy mnie to.

- Nic mi nie pozostało, oprócz zachowywania pozorów dobrej zabawy. Z tobą. Tu. – Gregor wciąż niewzruszenie świdrował przy jej włosach, powodując u niej lekkie zakłopotanie. – Dobrze się czujesz? – wypaliła.

Odwróciła się do niego i natrafiła na ten jego uśmieszek, który zawsze potrafił wyprowadzić ją z równowagi.

- Przyszedłem ci coś oddać – oznajmił pewnie.

- Mi? Co możesz mi oddać? – zdziwiła się. Niczego mu przecież nie pożyczała. Rozczesywała włosy, czekając na jego odpowiedź.

- Chyba coś zgubiłaś… - powiedział i otworzył ściśniętą dotąd dłoń. Ukryty w niej był złoty łańcuszek z zawieszką w postaci korony, który Baśka dostała niegdyś od swojej mamy. To była jedna z nielicznych rodzinnych pamiątek

- Skąd… - zaczęła zdziwiona. Pozwoliła Gregorowi na ponowne zawieszenie jej go na szyi.

- Zostawiłaś go wczoraj przy tym nieszczęsnym stoliku wróżb. Od razu wiedziałem, że jest twój. Idealnie do ciebie pasuje, a poza tym… poza tym zapamiętałem jak miałaś go na sobie podczas balu charytatywnego w Zakopanem.

Uśmiechnął się do niej, wciąż starając się ją czarować.

- Spostrzegawczości nigdy nie mogłam ci odmówić, to fakt – potwierdziła. – Ale i tak dziękuję, bo to dla mnie bardzo ważne. Jeszcze raz dzięki.

Swojego podziękowania nie wyraziła w nadto uroczysty sposób, a na pewno nie tak jak wolałby tego Gregor. Ale on sam zdawał sobie sprawę, że nawalił po całości, że wina leży głównie po jego stronie, a zaufanie Baśki będzie ekstremalnie trudno odzyskać. Jednak planował podjąć to wyzwanie.

 - Nie chcę cię martwić, ale mamy fotkę w gazecie – szybko zmienił temat. Puścił do niej oczko, starając się jej nadto nie przestraszyć.

- Słucham?! – rozproszyła się w pełnym skupienia momencie, a mianowicie w chwili, w której malowała tuszem rzęsy.  Pech chciał, że jakaś odrobina tej paćki wpadła jej prosto do oka. – Do diaska! – przeklęła po góralsku.

Przez moment próbowała sama sobie pomóc, jednak zakończyło się to na doprowadzeniu oka do wytworzenia sztucznych łez i poruszeniu gałką oczną tak, że drobina tuszu zupełnie gdzieś zniknęła, wciąż przy tym powodując dyskomfort.

- Auuć – zaczęła swój atak histerii. Była wytrzymała, ale gdyby chociaż była tu sama! A tu w takiej niezręcznej sytuacji, w której okazała właśnie swój brak opanowania i tak prostej umiejętności, jaką jest wydobycie sobie z oka czegokolwiek!, zwyczajnie skompromitowała się.

Gregor jednak nie był do cna chamski, by śmiać się z jej cierpienia. Jak to już miał w zwyczaju, w sytuacjach kryzysowych potrafił stanąć na wysokości zadania. Wziął Baśkę za nadgarstek i pociągnął w kierunku okna.

- Nie dotykaj mnie! – wzbraniała się, próbując wyrwać się z jego uścisku, ale chyba tylko pogarszała sytuację.

- Nie waż się ruszać – powiedział dobitnie, przygotowując świeżą chusteczkę, niczym narzędzie zbrodni. – Jak teraz się poruszysz to kawałek twojego cholernego tuszu wbije ci się na dobre w oko! A szkoda byłoby gdybyś odtąd parodiowała Jacka Sparrowa – mówił to jednocześnie z ironią, ale i spokojem, który był chyba zaraźliwy. Bo nawet Baśka zastygła w jednej pozycji, więcej się już nie wyrywając. Była totalnie przerażona, ale nie chciała dać tego po sobie poznać. Dodatkowo czuła jego dłoń na swoim karku, przytrzymującą jej głowę.

- O, gdybyś była taka cicha i posłuszna jak teraz, to byłoby cudownie – zażartował. – Co ty byś beze mnie zrobiła? – odrzekł triumfalnie, odsuwając się od Baśki i unosząc wyżej chusteczkę, na której rogu znajdował się nieduży, aczkolwiek potrafiący narobić sporo kłopotu, fragmencik mascary. – Po co wy się tak męczycie? Malujecie się tym wszystkim, żeby potem tak cierpieć.

Baśka zamrugała kilkakrotnie oczami, by naturalnie je nawilżyć. Wyglądała teraz zapewne jak królik, z załzawionymi i zaróżowionymi oczami.

- Żeby nie straszyć ludzi na ulicy? – odpowiedziała pytająco.

Gregor zaśmiał się.

- Dla mnie i tak jesteś piękna, bez tych wszystkich mazideł – odparł, zerkając z politowaniem na kosmetyczkę Baśki, wypełnioną po brzegi tuszami, eyeliner’ami, błyszczykami… Z resztą, gdzieś kiedyś słyszałem, że jeśli facet widział już kobietę bez makijażu i wtedy, kiedy płacze, to może zostać jej mężem. Kto by pomyślał, że za jednym razem spełnię te wymagania. Co ty na to?

Baśka mrużąc oczy zlustrowała go od góry do dołu.

- Ciebie już tu dawno nie powinno być – odparła, próbujący ukryć uśmiech, który samoistnie wypływał jej na twarz.

- A jakieś podziękowania? – sam się przypomniał.

- Na co liczysz?

Gregor bez ogródek wskazał miejsce na swoim policzku, puszczając do niej oczko.

- Tam? – zdziwiła się. – Tam to chyba moja dłoń powinna powędrować w soczystym, ale nie pocałunku! – obruszyła się nieco dziecinnie. Zerknęła na niego raz i drugi i podchodząc bliżej, złożyła mu delikatny pocałunek na ustach.

Tego chyba nie spodziewał się sam Gregor.

- Jesteśmy kwita? – zapytała, kiedy spotkali się wzrokiem. Nigdy chyba nie widziała go tak zadowolonego. Sama czuła się dziwnie. Gdzie podziały się te jej zasady? Zaczynała grać nieczysto. Niektórzy mówią, że w miłości wszystkie chwyty dozwolone, jednak podświadoma obecność Sandry jako narzeczonej, tak – NARZECZONEJ, Gregora paliła ją jak ogień kartkę papieru.

Schlierenzauer uśmiechnął się do niej. Tego potrzebował! Właśnie takiego kroku z jej strony! Uwielbiał patrzeć w jej zielone oczy. Były cudowne, tak jak i ona cała. Baśka. Jego Baśka! Gonił go czas, więc musiał szybko wracać na skocznię.

- Będziesz dziś?

- A mam inne wyjście? – odpowiedziała pytaniem na pytanie, jednak wywołała tym ponowny uśmiech na twarzy Schlieriego.

- Będę czekał – powiedział, całując ją w czoło.

*

W świetnym humorze, podśpiewując pod nosem fragment piosenki z Dirty Dancing, zamykała na klucz drzwi od swojego pokoju hotelowego. Ubrana w legginsy i szarą bluzę, z perfekcyjnym makijażem i uczesana w wysoką kitkę była gotowa do wyjścia na skocznię. Konkurs miał rozpocząć się za piętnaście minut, ale skocznia była położona wystarczająco blisko, by można było tam w ciągu kilku minut dojść spacerkiem.

Odwróciła się na pięcie i osłupiała.

- Wreszcie się wygrzebałaś z tego pokoiku, złotko – usłyszała pełen wyższości głos  Sandry. Swojej głównej rywalki, choć nie ogłoszonej oficjalnie jako takiej. – Krzywa kreska na lewej powiece – zauważyła, lustrując Baśkę swoim bacznym wzrokiem.

Baśka, znana ze swojego charakterku, tak naprawdę potrafiła oszacować swoje siły w starciach z innymi. Tu nawet nie próbowała walczyć. Sandra ze swoim intelektem była chyba już z góry skazana na przegraną.

- Nie przypominam sobie żebyśmy przeszły na ty – zgrabnie wybrnęła.

Sandra ze swoją skwaszoną miną mogła w tej chwili straszyć małe dzieci. Gregora pewnie też by wystraszyła.

- Myślisz, że jeszcze cię nie rozpracowałam? Takie glisty jak ty połykam na śniadanie – oznajmiła, tarasując Baśce przejście. – Słabiutki guścik ma ten mój Gregor. Już cię zaliczył, czy zostawia cię na deser?

Co można odpowiedzieć takiemu perfidnemu babsztylowi jakim była Sandra?

Baśka przekrzywiła głowa i mrużąc oczy wpatrywała się w buźkę swojej rywalki.

- O, co ja widzę… No tak! Pierwsza zmarszczka. Ech! Tu jest nawet druga. Jak tak dalej pójdzie, to Gregor będzie musiał cię oddać do domu starców – powiedziała i wzruszyła beztrosko ramionami, jednocześnie odpychając Sandrę i ruszając korytarzem w kierunku windy. 

___________________________________

Heej Kochane :* Za kilka minut wybije północ, więc ciekawe czy ten rozdział będzie jeszcze z 30-ego grudnia? :P Pewnie już z Sylwestra :D Dziś miałam wenę, więc grzech byłoby tego nie wykorzystać. Po robieniu przez pół dnia jakichś tragicznych zadań z rozszerzonej matmy, stwierdziłam, że trochę "polskiego" mi się przyda ;) Mam nadzieję, że rozdział się spodoba? :) Oby. A tak przy okazji chciałabym Wam baaardzo podziękować za wszystkie ciepłe i kochane słowa, pod poprzednim postem (pod wszystkimi zresztą!:D). Jesteście cudowne ♥ Dajecie mi tyle siły, że nie sposób tego określić. Cieszy mnie każdy nowy czytelnik, a tych którzy są tu już od jakiegoś czasu podziwiam za wytrwałość :) Dobra, kończę, bo jestem mega śpiąca ^^ 

Do napisania! :*