Rozdział 3.

Chwila, w której podawała mu swoją dłoń, wydawała się nie mieć końca. Ale to zaślepienie i zawstydzenie Baśki nie trwało zbyt długo. Po chwili wróciła cała jej odwaga.

- Tyle, że ja cię już znam – dodała.

- Tak? – zastanowił się Gregor, ale przypomniał sobie, że to chyba nic dziwnego.  – W takim razie może dasz się zaprosić na kawę?

Basia starała się kontynuować z ich  rozmowę, a jednocześnie pracować, choć niekoniecznie jej się to udawało. Podchodzący do stoiska kibice oprócz jedzenia zaczęli interesować się Schlierenzauerem, który urządzał sobie pogawędkę z jedną z podopiecznych domu dziecka.

- Nie lubię kawy – odparła, podając jakiemuś dziecku kubek z sokiem. – Poza tym  siostra Łucja nie każe mi umawiać się z nieznajomymi.

Chciała chłodno podejść do tej sprawy. Hej, co z tego, że właśnie jakiś przystojny sportowiec zaprasza ją na kawę?... Pani Rozalka zawsze jej powtarzała, że im trudniej coś przychodzi facetowi, tym bardziej to docenia.

- A kto to jest ta siostra Łucja?! – zapytał rozbawiony Gregor.

Basia zmrużyła oczy i prychnęła. He… był niby taki miły i ogólnie bardzo przyjacielski, ale trochę źle mu z oczu patrzyło. Może i miała siedemnaście lat, ale naiwna nie była. Czego on niby miał by od niej chcieć? Takich dziewczyn jak ona mógłby poderwać na pęczki… Chociażby tu.

- Pomaga w prowadzeniu naszego domu dziecka – powiedziała z oczywistością w głosie, co trochę zbiło z tropu Schlierenzauera. Speszył się. Może zrobiło mu się szkoda nabijać z jakiejś biednej sieroty?

- Miło się gadało, ale możesz skończyć już to przedstawienie – z zamyślenia wyrwał go głos Baśki.

Czego jak czego, ale nie spodziewałaby się takiej reakcji dziewczyny. Rozmowa zaczęła się bardzo miło i spokojnie. Najpierw wyglądała jak zagubione dziecko, była speszona i wręcz unikała jego wzroku… a teraz?

- Nie wiem o jakim przedstawieniu mówisz – droczył się z nią Gregor, wciąż przekornie się uśmiechając.

Baśka ironicznie pokiwała głową i dostrzegłszy jedną ze swoich znajomych – Karolinę, pokazała jej ruchem dłoni, by się zamieniły na stoiskach. Bez słowa ruszyła w stronę jej nowego miejsca pracy. Oczywiście, za nią podążył także i Gregor…

- Będziesz się bawić ze mną w ganianego? – usłyszała za sobą. Minęła grupkę ludzi z akredytacjami, przypadkowo wpadając na jakiegoś blondyna Przeprosiła go, na co odpowiedział jej uśmiechem i z wolna przystanął obok niej. Nie zerkając na niego, odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z upartym jak osioł Schlierenzauerem, którego podboje stawały się coraz bardziej natrętne.

Gregor zmroził blondyna spojrzeniem i odburknął do niego coś w stylu, żeby ich na chwilę zostawił. Zwrócił się do niego po imieniu, więc pewnie się znali. Tak też i blondyn niepocieszony zniknął w tłumie tak szybko jak się tu zjawił.

- Dlaczego mi utrudniasz pracę? – zapytała z wyrzutem.

- Przecież tylko zaprosiłem cię na kawę! Ty jesteś strasznie nadpobudliwa i baaardzo podejrzliwa. To chyba te zakonnice tak cię wychowały…

- I masz z tym jakiś problem?! – ponownie zapytała, tym razem dosyć urażona. 

- Zawsze jesteś taka niemiła dla chłopaków?! – usłyszała.

Hm… Tu warto byłoby się zastanowić. Gdyby przyszło jej analizować swoje relacje z chłopakami musiałaby stwierdzić, że przez siedemnaście lat miała do nich spory dystans. To jest zawsze kumplowała się z chłopakami z sierocińca. Grali razem w nogę, wspinali się na drzewa, budowali kryjówki,  rzucali pomidorami w przechodniów... I to by było na tyle jeśli chodzi o jej relacje z chłopakami.  Były czysto koleżeńskie, bo i Baśka uchodziła w dzieciństwie za chłopczycę. Natomiast wszystkich chłopaków, którzy ją podrywali odrzucała, często będąc określana, że jest niezrównoważona psychicznie…

- Co to za pytanie!?... – wzburzyła się, omiatając Gregora niechętnym spojrzeniem.

- Haaa! Tu cię boli! – wycelował w nią palcem, śmiejąc się. Wciąż miała wrażenie, że stanowi tu dla niego jedyną rozrywkę. Czy wszyscy skoczkowie narciarscy są tacy świrnięci? Och, gdyby nie ta mała Lilka, pewnie wcale by się dziś z nim nie poznała…

- Nic mnie nie boli?– odpowiedziała pytająco i uniosła brew.

- Jesteś stuknięta – odparł, odwracając się i odchodząc.

Oszołomiona Baśka przetwarzała teraz wszystkie te informacje, zdarzenia, słowa i obrazy, po czym odkrzyknęła mu:

- Ha! A mimo to łazisz za mną!

I pomyśleć, że to ta niewinna kawa tak wyprowadziła ją z równowagi.

*

Po zakończonej imprezie można było trochę odetchnąć. Choć na skoczni wciąż przebywało mnóstwo kibiców, większość z nich już się porozchodziła. Baśka wróciła już do domu i rzuciła się na łóżko całkiem padnięta. Od tego jak zbeształa dzisiejszego wieczoru Schlierenzauera, nie odezwał się i nie podszedł do niej już do końca imprezy. 

 - Bufon – wyrzuciła ze złością, po czym nakryła głowę poduszką, by ukryć się przed wpadającym przez okno światłem księżyca. – I co on sobie wyobrażał? Śmiał się jak głupi do sera. Pewnie chciał się zabawić tu z jakąś laską, będąc pewnym, że poleci na jego kasę… Ups, nie udało się – dalej prowadziła swój monolog, mimo, że prawie już zasypiała.

Po chwili jednak otworzyła szeroko oczy.

- W zasadzie to nie wiadomo czy się nie udało… - zerknęła na zegarek i wzruszając ramionami, przerzuciła się na drugi bok, zasypiając momentalnie.

*

Podczas gdy Baśka spokojnie tonęła w ramionach Morfeusza, Gregor zasiadał właśnie przy jednym z zakopiańskich barów.

Obok niego usadowił się jego wierny kompan – Thomas.

- I jak? – zagadnął, unosząc rękę w geście przywołania barmana. – Widziałem jak za nią ganiałeś. Faktycznie… niezła jest, tylko wygląda na trochę nieokrzesaną.

Gregor spojrzał na niego i prychnął tak jakby od tej chwili jakiekolwiek wzmianki o tej dziewczynie napawały go obrzydzeniem. A przecież jeszcze niedawno dałby się pokroić za jakieś informacje o niej…

- Stary… - zaczął Gregor, przejeżdżając dłonią po twarzy. Westchnął głęboko i pokręcił głową z niezadowoleniem.

- Czego się o niej dowiedziałeś? – dopytywał się Morgi.

- Po pierwsze to psychopatka – zaczął Schlierenzauer, patrząc na kumpla tak jakby oczekiwał na jego reakcję. – Po drugie to jedna z tych dzieciaków z sierocińca.

Podając ostatni argument zniżył ton swojego głosu i wypił na raz podaną mu szkocką.

- Czyli niepełnoletnia – odgadł bezbłędnie Thomas. – Wiesz co, kompletnie cię nie rozumiem… Pakujesz się w te beznadziejne relacje, zaczynasz te związki bez przyszłości, zdradzasz Sandrę. Po co ci to?

- A ty co, święty jesteś? – odbił piłeczkę Gregor.

- W porównaniu z tobą to chyba tak… - zawahał się Thomas.

Barman nalał im jeszcze jedną kolejkę i odszedł w drugi koniec baru. Klub był zadymiony, powietrze pachniało wódką zmieszaną z sokiem pomarańczowym.

- Daj sobie z nią spokój… nie ta, to inna! – poklepał go po plecach Morgenstern. – Nie mogłeś się w niej serio zabujać, zbyt krótko się znacie.

Gregor wsłuchiwał się w jego słowa, choć tak naprawdę myślami był właśnie w tamtej chwili, gdy ta Polka kompletnie olewała jego zaloty.  Nie! To zupełnie nie pasuje do niego… To on zawsze odrzucał dziewczyny, nie one jego! Tego było zbyt wiele. To cholerne męskie ego powoli dawało o sobie znać.

- I wiesz co jest najgorsze?! – wychrypiał Schlierenzauer – właśnie to, że ona sobie ze mnie zwyczajnie zakpiła! Tak, zakpiła! Ale ja tego tak nie zostawię…

- Daj spokój dziewczynie – ciągnął Thomas, kończąc pić podany mu trunek. – Po prostu nie masz u niej szans. Może chce iść do zakonu?

- Morgi, Morgi… ty już się chyba zwyczajnie upiłeś – zlekceważył go Gregor.

- Moim zdaniem, jak teraz jej nie wyrwałeś to droga spalona. Nic dla niej nie znaczysz. Z tej mąki chleba nie będzie – dodał zadowolony ze swej mądrości.

- A zakład? – ucieszył się Gregor. Wyglądał tak, jakby w jego umyśle właśnie zaświtał jakiś „genialny” plan.

Morgenstern zastanowił się chwilę, po czym wychylając literatką ze szkocką do końca ścisnął dłoń kumplowi.

- Zakład – odparł chyba nieźle już wstawiony.

___________________

Heeej :* Tadam - mamy trzeci rozdział! :) Na czwarty chyba trzeba będzie trochę poczekać, z racji, że zaczyna się już szkoła. Kończą się ferie, ale, o dziwo, nie martwi mnie to. Mam teraz tyle radości i siły do spełniania własnych marzeń, że nic nie jest w stanie zepsuć mi humoru. Ten tydzień będzie baaardzo ważny w moim życiu (tak mi się wydaje) ;) I nie będę niczego zapeszać! :) 

Moje aktualne motto życiowe: marzenia się nie spełniają, marzenia się SPEŁNIA. Właśnie tak. Trzeba samemu o nie zawalczyć.

Ale pojechałam filozoficznie :P W każdym razie nowości spodziewajcie się w następny weekend, nie wcześniej.

Buźka :*