Rozdział 9.

- Miejsce 47, klasa pierwsza…

Powtarzała, szukając miejsca w samolocie.  Kiedy minęła przedział, w którym miejsca zajęła grupa osób z domu dziecka, zaczęła się niepokoić i z lekka dziwić. Poprawiła nerwowo opadającą na czoło grzywkę i zmrużyła oczy.

Pani Rozalka, która siedziała obok małej Lilki uśmiechnęła się do niej uspokajająco, jakby przeczuwała, że Baśka zaraz wywoła tu awanturę.

Kiedy minęła ją stewardessa, niosąca tacę z szampanem, jej przypuszczenia zaczęły układać się w całość.

- Nie może pani znaleźć miejsca? – zapytała uprzejmie kobieta koło trzydziestki, przystając obok siedemnastolatki. – Zaraz pomożemy…

Rzuciła okiem na bilet.

- Zapraszam – powiedziała, otwierając niskie, białe drzwi prowadzące do drugiej części samolotu, który jak się okazało, był zarezerwowany dla Austriaków i grupy zaproszonej przez Schlierenzauera.

- Nie wierzę – zniesmaczona kręciła głową. Prychnęła oburzona. – Co za perfidny człowiek!

Złościła się, choć wiedziała, że w tym wypadku jest bezradna. Okazało się, że jej bilet został przydzielony „zupełnie przypadkowo” do przedziału skoczków.

- Wygląda na to, że trafił się pani ten unikatowy bilet – zaczęła stewardessa – W poprzednim przedziale zabrakło już miejsc, więc jedna osoba została dołączona tu.

Mówiła to z takim spokojem, że Baśce nie mieściło się to w głowie. Jej wzrok padł na Schlierenzauera, który dziwnym przypadkiem siedział na miejscu numer 48 i czytał zawzięcie gazetę. Na jego twarzy malował się jednak chytry uśmieszek.

- Dziękuję, dalej poradzę sobie sama – zbyła stewardessę, która chciała ją jeszcze poczęstować szampanem.

Dotarła do przeznaczonego jej miejsca i obrzuciła Gregora obrażonym spojrzeniem.

- Nieźle to sobie ukartowałeś. Ciekawi mnie to, jak przekupiłeś tę babkę, bym to właśnie jakimś cudem ja otrzymała to unikatowe miejsce obok ciebie? – dociekała Baśka, siląc się na uprzejmy ton głosu, choć przemawiała przez nią wściekłość wobec bezradności. Co miała zrobić?! On płacił, on stawiał warunki. Kto bogatemu zabroni?

Gregor nie protestował, tylko dalej sobie z niej drwił.

- Ha! Ale nie myśl, że sobie pogadamy podczas podróży. Ja zazwyczaj jestem bardzo apatycznym pasażerem. Praktycznie nie gadam w podróżach. Nigdy. Ach, no i jeszcze jedno… mam chorobę lokomocyjno-samolotowo-podróżniczą-… i chyba alergię na ciebie!

Siliła się na rozdrażnienie go, ale jej zaczepki chyba nie robiły na nim wrażenia.

- Zapomniałaś dodać jeszcze, że masz chorobę psychiczną… - uzupełnił jej wyliczenia, uśmiechając się znad gazety.

Baśka zerknęła na niego kątem oka i już wyobraziła sobie tę podróż, którą umilać jej miał sam Gregor. Choć w głębi duszy zastanawiała się, czy to właśnie nie ona wystąpi w tej roli, przynajmniej z założeń samego Schlierenzauera.

- Czytaj sobie, czytaj… gazet ci zabraknie, bo słowem się do ciebie nie odezwę – mówiła, chcąc go jakoś tym rozdrażnić.

- Myślę, że nie podołasz temu zadaniu – droczył się z nią.

- Mało mnie znasz – rzuciła.

- Masz rację – odparł i odłożył gazetę. Odwrócił się do niej, pesząc spojrzeniem. – Dlatego chciałbym cię lepiej poznać.

Baśka nie wiedziała co ma o tym sądzić. Wybuchnęła śmiechem i kręciła głową niedowierzająco.

- Boże, czemu mnie pokarałeś takim współpasażerem?!

Wyłączyła komórkę na rozkaz stewardessy i zaczęła szukać w torebce swojej mp3-ki. Nałożyła na uszy słuchawki i z zadowoleniem zerknęła na Gregora, który z poważną miną wczytywał się teraz w dalszą część jakiegoś artykułu.

Wzruszyła ramionami i zamknęła oczy. Zapięta pasami i przymuszona do siedzenia obok Schlierenzauera przez najbliższe cztery godziny. Aby choć w pewnym stopniu zapomnieć o owych „trudnościach”, włączyła swoją ulubioną playlistę. Mimo słuchanych piosenek, wciąż słyszała pochrząkiwania Gregora i szelest przerzucanych stron gazety. Próbowała to ignorować, ale stawało się to coraz bardziej nieznośne. Zdecydowała jednak lekceważyć jakiekolwiek próby zwrócenia na siebie uwagi.

Wylatywali właśnie z Polski, z jej ukochanego Zakopanego… Nie lubiła takich chwil. Bała się. Bała się zmian, bała się nowych ludzi, którzy wchodzili do jej życia, bo prędzej czy później z niego wychodzili, wykwintnie je deformując. Wyczuwała nosem męskie perfumy, które musiały należeć do Gregora. Wciąż nie dawał jej się skupić, a raczej oderwać od rzeczywistości. Nie potrafiła zapomnieć o tym, że jest tu gdzie jest i z kim jest. Sama nie wiedziała kiedy, mimowolnie zaczęła nucić fragment słuchanej właśnie piosenki:

I am like glass easy to break
So be careful now of what you say*

- Rozumiem, że to jakieś wskazówki dla mnie? – spostrzegawczy Gregor nie omieszkał skomentować śpiewanych właśnie słów.

Baśka, która mimo słuchawek w uszach słyszała wszystko, nawet najdrobniejszy szelest gazety, obrzuciła go niechętnym spojrzeniem.

 - Nie pochlebiaj sobie. Żeby mnie zranić najpierw trzeba dla mnie coś znaczyć – powiedziała cicho, unikając jego wzroku. Po chwili jednak zdała sobie sprawę, że nie dotrzymała słowa i odezwała się do Schlierenzauera.

- Nie zachowuj się jak dziecko – powiedział Gregor, zabierając jej słuchawki i wyłączając mp3-kę.  – Nie po to cię tu zaprosiłem, żebyś teraz całą drogą milczała!

- Ha! Wiedziałam, że masz w tym wszystkim jakiś ukryty cel! Nie będę twoją zakładniczką – powiedziała, ale Gregor zatkał jej usta dłonią. – To mam gadać, czy nie?!

Schlierenzauer zaśmiał się, obserwując czy reszta pasażerów zbytnio się nie zainteresowała ich dziwną relacją.

- Cicho… - wysyczał jej do ucha. – Jak będziesz tak wrzeszczała to cię wysadzimy. Na Kamczatce.

- To nie w tę stronę, Kamczatka jest dalej, za Soczi – odparła, przypominając sobie w myślach mapę świata i słowa nauczycielki od geografii, jak gdyby w tej chwili była to najnormalniejsza rzecz na świecie.

- I widzisz, już gadasz jak normalny człowiek – uspokoił się, uwalniając jej usta.

Baśka zdezorientowana zamrugała kilkakrotnie oczami i wyrwała mu z rąk swoje słuchawki i mp3-kę.

- Gazeta ci się skończyła? – zapytała z wyrzutem. – A jak nie, to czytaj dalej i nie dręcz innych… Bo jak tak dalej pójdzie to sama poproszę pilota, żeby mnie wysadził. W powietrzu.

Do ich foteli podeszła stewardessa ze stolikiem pełnym dań z różnych kuchni świata, jak przystało na pierwszą klasę samolotową. Baśka z oniemieniem obserwowała serwowane owoce morza, wszelakie gatunki ryb oraz mięsa i sałatki.

- Co…to…to? – wskazała palcem na jedną z potraw, krzywiąc się z obrzydzenia.

Gregor z ironicznym uśmiechem, objął ją z lekka ramieniem, jak gdyby próbował udawać przed stewardessą, że są parą.

- Basiu, kochanie, na co masz ochotę? Może spróbujesz roladki jagnięce z szynką i serem, albo… jesienne daube z wołowiny?

- Chcesz mnie otruć!? – rzuciła z wyrzutem do Gregora, nie zważając na stojącą obok stewardessę, która notabene, wciąż się uśmiechała i z rozanieleniem ich obserwowała.

- A pan, panie Gregorze, co pan wybiera? Polecam indyka w pomarańczach – mówiła słodkim głosem, trzepocząc przy tym rzęsami. – Może pańska dziewczyna wybierze tę samą potrawę?

Baśka momentalnie podniosła głowę, wyłapując niebezpieczny wyraz. Dziewczyna. Dziew-czy-na. Schlierenzauerowi jednak taka pomyłka stewardessy jak najbardziej odpowiadała.

- Że jak?! – wybuchnęła, uderzając Gregora z łokcia w żebro. Na jego twarz wypłynął grymas bólu, ale nie dał tego po sobie zbytnio poznać. Nie przestawał się uśmiechać i jeszcze mocniej przytulił do siebie wyrywającą się Baśkę, przez co wyglądali jak para niezrównoważonych.

- Ma pani rację… Moja d z i e w c z y n a podziela mój gust – powiedział, co Baśka skwitowała uniesieniem brwi. – Prawda kochanie? Dlatego poprosimy tego indyka w pomarańczach. Ja poproszę jeszcze sok z winogron, a ty? – zadał pytanie naburmuszonej Baśce.

- Sok pomarańczowy – odpowiedziała, wyrywając się mu.

Kiedy stewardessa odeszła, nie dała za wygraną i uwolniła się od jego uścisku.

- Odbiło ci?! Co to w ogóle miało znaczyć – zapytała, próbując ochłonąć zarówno ze złych emocji jak i tych dobrych, z którymi wiązało się objęcie jej przez Gregora. Udawała, że wcale jej się to nie podobało, nie chcąc by za bardzo się do niej zbliżył. Poprawiała nerwowo swoją bluzę, jak gdyby chciała odwlec w czasie moment, w którym spojrzy mu prosto w oczy.

- Nie podobało ci się? Przecież ta pani sama nas wzięła za parę – tłumaczył wyraźnie zadowolony z takiego obrotu sprawy. – Nie sądzisz, że ładnie byśmy razem wyglądali?...

- Proszę cię… - prychnęła Baśka. – Chyba żyjesz w innym świecie. Razem z tymi swoimi roladkami jagnięcymi – odpowiedziała, przedrzeźniając go.

- Ale i tak musisz ich kiedyś spróbować. Myślę, że będziemy mieli jeszcze nie jedną okazję… - powiedział prawie niesłyszalnie, uśmiechając się łobuzersko pod nosem.

- Jak będziesz się tak do mnie przystawiał to zadzwonię do rzecznika praw dziecka – odparła hardo, wywołując u Gregora niepohamowany śmiech. – Albo zamienię się miejscami z panią Rozalką!

O dziwo jej ostatni argument najlepiej poskutkował i Gregor już się trochę uspokoił, jak gdyby pani Rozalka była największym postrachem świata.

- Mam nadzieję, że pokoje w Sochi mamy oddzielne?! – wpadła na pytanie, którego odpowiedzi powoli zaczęła się obawiać.

Gregor uśmiechał się głupkowato i nic nie mówiąc, nabierał powietrza do ust.

- Nie!... – Baśka wycelowała w niego palcem, jak gdyby obawiała się pewnej odpowiedzi. – Bo zabiję, przyrzekam!

- Muszę cię zmartwić – zaczął Gregor. – Widzę, że już bardzo ucieszyłaś się na myśl o naszym wspólnym pokoju, ale… nie tym razem!

- Uff… - odetchnęła z ulgą, zachowując kamienną minę. – I co to w ogóle za sugestie, że nie tym razem?!

- Wiesz… nigdy nie mów nigdy – odpowiedział Gregor.

- Ty to jednak jesteś głupi – skwitowała, dostrzegłszy podążającą w ich stronę stewardessę, która prowadziła ze sobą mały stoliczek na kółkach, na którym prezentowały się owe indyki z pomarańczami.

- Bardzo proszę – podawała im kolejno talerze, a soki umiejscowiła w specjalnych wcięciach w obudowie foteli. – Życzę miłego posiłku.

- Dziękujemy – odpowiedział za dwóch Gregor i od razu zabrał się za pałaszowanie swojej potrawy. – No, i to się nazywa prawdziwe żarcie!

Zaczął jeść swoją porcję, gdy dostrzegł, że Baśka nawet niczego nie tknęła.

- Dlaczego nie jesz? Jest naprawdę pyszne. Jak chcesz to zamówię ci coś innego – odparł, pomiędzy jednym a drugim kęsem.

- Jedz, jedz, nie przerywaj sobie – uspokajała go. – Może zjem później – dodała, wcale nie mając ochoty na zaserwowane im posiłki, których nie zwykła jadać.

Gregor wzruszył ramionami i powrócił do jedzenia swojego zestawu.

- Biedny indyk – skomentowała z żalem w głosie, ponownie zerkając na talerz. – Musieli go ubić, żeby teraz „śmietanka towarzystwa” mogła się nim zajadać. Ja w tej zbrodni nie zamierzam brać udziału – uniosła ręce do góry.

Schlierenzauer jednak nie wzruszył się losem spożywanego właśnie indyka, ale bardziej zainteresował się znudzoną Baśką.

- Zagramy w karty? – zaproponował.

Dziewczyna zaskoczona taką propozycją nawet się z niej ucieszyła. Lubiła i, co najważniejsze, potrafiła grać w karty. Wymiatała jak nikt inny, wielokrotnie będąc przyłapywana na hazardzie przez panią Rozalkę.

- Ale o coś? – upewniła się co do celu tej zabawy.

Gregor uśmiechnął się pod nosem. Zakłady i rozrywki tego pokroju były jego specjalnością.

- Jeśli wygram to… będziemy udawać parę przez cały czas trwania igrzysk.

Zupełnie zapomniał, że mogłoby to być pewną nieostrożnością z jego strony, biorąc pod uwagę, że tak naprawdę wciąż miał dziewczynę. I to daleko stąd.

Baśka pewna swoich umiejętności nawet się nie zawahała, i ku zdziwieniu Gregora, od razu przystała na tę propozycję.

- A jeśli wygram ja, to pomożesz nam przy remoncie domu dziecka – powiedziała.

- Jesteś pewna? Idziesz na ten układ? Wiesz, że jeśli ja zwyciężę…

- Nie masz szans – odparła pewna siebie i wyrywając mu pośpiesznie talię kart z dłoni, zaczęła je tasować.

 *Jestem jak szkło, łatwa do zniszczenia
Więc uważaj na to co mówisz

____________________________

Hej :* Wow, to już mój dziewiąty rozdział ^^ Sama siebie nie poznaję :P Normalnie już dawno zawiesiłabym bloga, a tu wyjątkowo mam tyle pomysłów :D Mam nadzieję, że rozdział się podoba :) Pewnie same zastanawiacie się ile tu łącznie wyjdzie rozdziałów i powiem Wam, że nie mam konkretnie ustalonej liczby. Póki co piszę kolejne, na tyle ile mam pomysłów. Wszystko co sobie zaplanowałam musi się wydarzyć, a jakby nie patrzeć to akcja dopiero się rozkręca :P Więc możecie się spodziewać jakichś 30 rozdziałów ^^

Rozdział dedykuję mojej kochanej Zuzce :* Ja dla niej dziewiąty, a ona mi trzynasty, a co mi tam! :D Taki mały szantażyk :)

Pozdrawiam Was i zabieram się za niemiecki :* 

PS Jakby co to cytat w tekście pochodzi z piosenki Natalii Lesz - Fall.